Για ένα καλύτερο αύριο στο χώρο εργασίας μας.
Παρακολουθώ τα γεγονότα…με κάποια αγαλλίαση και δικαίωση.
Για την πίστη μου τόσα χρόνια στο ότι «όχι, δεν πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα και κάποια στιγμή θα αλλάξουν».
Νιώθω χαρά που αυτό που σκεφτόμουν τόσο καιρό ήταν σκέψη και άλλων ανθρώπων : «δεν είναι αυτός ο δρόμος!»
Είμαι ηθοποιός από το 2003 και η απόφασή μου αυτή ήταν το ομορφότερο δώρο που μου έκανα στη ζωή μου! Η τέχνη είναι το φυσικό μου περιβάλλον και ένα υπέροχο ταξίδι…
Αυτό το ταξίδι για καλή μου τύχη δε μπόρεσαν να το μαγαρίσουν κάποιες συμπεριφορές…
Έχω υποστεί ψυχολογικό πόλεμο από γυναίκα του χώρου, έχω ακούσει από υψηλά ιστάμενο ότι «αν δεν βρεις κάποιον να τον πιάσεις γκόμενο δεν πρόκειται να κάνεις τίποτα», μου έχουν πιάσει στην ψύχρα το στήθος σε πρόβα και όταν παραπονέθηκα μου απάντησαν «είσαι χωριατάκι και με αυτή τη νοοτροπία επαρχίας δε θα κάνεις ποτέ καριέρα», με απολύσανε στυγνά για παραδειγματισμό της υπόλοιπης ομάδας επειδή τόλμησα να παρακούσω μια παράλογη απαίτηση του σκηνοθέτη και μάλιστα σε ζωντανή παράσταση, ήμουν σε ομάδα που η γυναίκα σκηνοθέτης έβριζε σε κάθε πρόβα και μας μιλούσε σαν να ήμασταν σκουπίδια, έχουν πάει να με φιλήσουν στο στόμα αρκετές φορές και τραβήχτηκα…
Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να συμβαίνουν αυτά στο χώρο εργασίας. Και όχι, οι καλλιτέχνες δεν είμαστε εξώλης και προώλης και διατεθειμένοι να κάνουμε τα πάντα και να ανεχόμαστε τα πάντα. Είναι η δουλειά μας και θέλουμε τον ίδιο σεβασμό όπως σε κάθε χώρο εργασίας. Πόσο μάλιστα όταν εκτίθεσαι ψυχικά. Είσαι πολύ πιο ευάλωτος σε ένα τέτοιο επάγγελμα.
Γαλουχηθήκαμε με εκφράσεις του τύπου «τα σκατά όταν τα ανακατεύσεις μυρίζουν», «κοίτα τα δικά σου», «όσο λιγότερο μιλάς τόσο καλύτερα». Όχι! Δεν αξίζει σε αυτόν το μαγικό χώρο να υπάρχουν άτομα που μετατρέπουν το όνειρο σε εφιάλτη και πρέπει να ανοίξουμε τα στόματα.
Για εμάς, για το μέλλον μας, για το χώρο μας το λατρεμένο, για ένα καλύτερο αύριο, για μια πιο καθαρή νέα σελίδα…
