Πέμη Ζούνη

Αυτή ήθελα να είναι η πρώτη συνέντευξη για το site μου.

Ήθελα να ξεκινήσω μόνο με την Πέμη Ζούνη.

Άξιζε να περιμένω…

Γιατί για ΄μένα η Πέμη είναι φίλη, δασκάλα, έμπνευση, συνοδοιπόρος, συνδημιουργός, βράχος, στήριγμα. Είναι ένας από τους λόγους που νιώθω ευλογημένος άνθρωπος. Απολαύστε τη συζήτησή μας…

Πάμε να το πιάσουμε από την αρχή…Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία;

Ουουυυυ…. Αν αρχίσουμε από τα μέσα του περασμένου αιώνα, χαθήκαμε (γέλια)

Αλήθεια, έχουν λεχθεί τόσες φορές κάποια πράγματα – καμμιά εκατοστή συνεντεύξεις δεν θα’χω δώσει όλα αυτά τα χρόνια; – που προτείνω να ψάξουμε κάτι άλλο.

Δηλαδή;

Να σου αφιερώσω μνήμες που ίσως δεν έχουν λεχθεί από μένα.

Με χαρά!

Η μυρωδιά της μαμάς όταν με καληνύχτιζε. Η μυρωδιά της κομπρέσσας του ξυδιού όταν είχα πυρετό. Τα άφιλτρα Καρέλια της γιαγιάς μου – της «μάνας», όπως την έλεγα – και η απερίγραπτη αγάπη της. Ο Κρητικός παππούς με τον μαγικό κόσμο του τυπογραφείου του. Το πρώτο καρπούζι που έφερνε στον ώμο ανεβαίνοντας τη μεγάλη ανηφόρα προς το σπίτι. Οι ομηρικοί καβγάδες με τη μικρή ξανθιά μου αδελφή, τη Ντέπη, που μόνο ως μικρή και ξανθιά δεν συμπεριφερόταν! Το σχολείο στη Σουρμελή, στην πλ. Βάθη, που τώρα πια είναι άλλος πλανήτης. Οι εκδρομές με τα κεφτεδάκια και το αγγουράκι, τα μυστικά με τις φίλες, οι παραστάσεις του σχολείου – ζωτικής σημασίας για μένα. Το Μπυράλ στα καλοκαιρινά σινεμά. Οι καλοκαιρινές διακοπές στην Κρήτη. Τα χειμωνιάτικα γλέντια με τραγούδι ως αργά.

Και βεβαίως θέατρο, θέατρο, θέατρο. Λόγω μπαμπά, είναι γνωστά αυτά. Αυτό που δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί είναι ο βουβός θαυμασμός μου για κείνον. Και η συνεχής έλλειψή του. Κάποιες φορές έχωνα τη μύτη μου στα πουκάμισά του στη ντουλάπα – Old Spice… Τελικά η όσφρηση δημιουργεί τις πιο έντονες μνήμες.

Είπες τυπογραφείο;

Ναι, ο παππούς μου ήταν τυπογράφος. Θυμάμαι τα μηχανήματα…τώρα τα βλέπεις σε μουσεία αλλά εγώ τα έζησα κανονικά. Μελάνια, μυρωδιά από αντιμόνιο – να πάλι η μυρωδιά!-  το πώς γινόταν η σύνθεση των λέξεων με τα στοιχεία… Περνούσα πολλές ώρες εκεί μέσα, πήγαινα σχεδόν καθημερινά μετά το σχολείο…Μάλιστα ο παππούς είχε δώσει στα μηχανήματα ονόματα της οικογένειας.

Εσύ ποιο μηχάνημα ήσουν;

To «Πεμάκι». Ήταν ένα μικρό για κάρτες. Το όνομα της μαμάς, «Παρή», είχε δοθεί σε ένα μεγάλο επιβλητικό κοπτικό.

Άρα ο παππούς σου ήταν μορφωμένος.

Βέβαια. Ως τυπογράφος ήξερε πολύ καλά την ελληνική γλώσσα. Από εκείνον αγάπησα τόσο πολύ τα γράμματα. Και ήταν αυτός που από τα 4 μου διάβαζε κάθε βράδυ τα βιβλία του Ιουλίου Βερν. Και μάλιστα στην καθαρεύουσα! Πολυγραφότατος δε! Για να διαβάσουμε τα άπαντα μας πήρε χρόνια (γελάμε)… πριν μάθω να διαβάζω και να γράφω ήμουν ήδη εξοικειωμένη με τη γλώσσα… Από τη μια ο μπαμπάς με το θέατρο από την άλλη ο παππούς με τη γλώσσα… τους χρωστάω.

Μάλιστα… Ο πατέρας σου συγγραφέας, παραγωγός και κομφερανσιέ. Εσύ μέσα στις πρόβες και τα καμαρίνια. Πώς να μη γίνεις ηθοποιός;

Ναι, όλο αυτό ήταν πολύ οικείο. Ήταν το φυσικό μου περιβάλλον. Ωστόσο επανέλαβα κι εγώ το ίδιο λάθος, ακολούθησα τον δρόμο που είναι μεν όμορφος, αλλά έχει πολλή απουσία για αυτούς που σε αγαπούν. Τα νιάτα έχουν έναν αφοπλιστικό εγωισμό. Πάει λίγος καιρός που άλλαξαν άρδην οι προτεραιότητές μου.

Υπήρχε όμως αγάπη στο σπίτι;

Πολλή!

Πότε έχασες τον πατέρα σου;

Στα 11…μικρή…προεφηβεία.

Από τι «έφυγε»;

Καρδιά. Είχε μεγάλη καρδιά, ήταν έξω καρδιά, αλλά αυτή τον πρόδωσε.

Η ζωή του ήταν έντονη και όμορφη. Και δεν είχε καμμιά διάθεση να ακολουθήσει τις συστάσεις των γιατρών. Έφυγε στα 46 ολόλαμπρος!

Για τη μαμά τι έχουμε να πούμε;

Καλλιτεχνική φλέβα και αυτή. Εξαιρετική χορεύτρια …εννοείται όταν γνώρισε το μπαμπά τα σταμάτησε όλα… Ζήσανε έναν έρωτα-ταινία. Όταν έμεινε μόνη έγινε λίγο πιο αυστηρή σε μας, έπρεπε να κρατήσει τον έλεγχο. Μου φαίνεται ότι τον κράτησε μόνο σε μένα. Η Ντέπη δεν κάθισε να καταπιεστεί (γέλια). Με τη μαμά έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας. Είμαστε πια κολλητές. Έχει ένα ανήσυχο νεανικό μυαλό και το πιο κοφτερό χιούμορ!

Ήταν αυστηρή λοιπόν;

Ναι… Σήμερα η ελευθερία και τα δικαιώματα κάθε ηλικίας είναι δεδομένα. Τότε η απαγόρευση και ο περιορισμός ήταν οι βασικές έννοιες που μελετούσαμε. Αλλά ξέρεις κάτι; Όλη αυτή η δυσκολία, η αντίσταση στα θέλω σου, δημιουργεί μια εσωτερική συνθήκη που τελικά είναι πολύτιμη. Η διαδρομή προς τον στόχο είναι έντονη, πυκνή, πεισματάρικη. Η γεύση των πραγμάτων είναι διαφορετική. Το συζητάω πολλές φορές με τα νέα παιδιά στην τάξη. Εξ άλλου η τέχνη δανείζεται από τη ζωή. Δες λοιπόν την αγγλική κουλτούρα – και την βρετανική ερμηνευτική σχολή κατ’ επέκταση – τι πιο σαγηνευτικό από μια τρικυμία κάτω από την ψύχραιμη επιφάνεια! Το μεταπτυχιακό της υποκριτικής τέχνης, έτσι συνηθίζω να το αποκαλώ.

Ο περιορισμός και η απαγόρευση φέρνουν δύο πιθανές αντιδράσεις, ή επανάσταση ή πειθαρχία. Τι διάλεξες;

Την άσκηση στην πειθαρχία. Ευτυχώς! Χρήσιμο εργαλείο για τη ζωή και την τέχνη. Βοήθησε και ο χορός. Είχα τρέλα με το μπαλέτο. Εκεί κι αν μαθαίνεις να πειθαρχείς! Εκεί κι αν μαθαίνεις τα όριά σου!

Δε σπούδασες στο Πανεπιστήμιο;

Ναι. Φιλοσοφική Σχολή – Φιλοσοφικό τμήμα του ΕΚΠΑ. Αγαπημένα χρόνια.

Χορός, Φιλοσοφία, Θέατρο…μαμά, παππούς, μπαμπάς…

Στέρεες βάσεις. Όλη αυτή η κληρονομιά μου δίδαξε ότι υπάρχει μια βασική αξία, ένας όρος απαράβατος για να πορευτείς. Ο σεβασμός. Ο μαγικός καταλύτης των πάντων.

Και πώς προέκυψε το θέατρο;

Καραμπόλα! Λίγο πριν από τις διπλωματικές εξετάσεις του μπαλέτου, το επαγγελματικό τμήμα συμμετείχε σε μια παράσταση στο Λυκαβηττό. «Λουκιανού Νεκρικοί Διάλογοι», σε σκηνοθεσία Δημ. Μαλαβέτα και μουσική του Μίμη Πλέσσα. Χορογραφίες της Σοφίας Σπυράτου. Το πρώτο μου συμβόλαιο ως χορεύτρια. Εκεί, στις πρόβες, άρχισε το βάσανο. Άκουγα το κείμενο, τους διαλόγους, τις διορθώσεις από τον σκηνοθέτη και όλο αυτό που είχα θάψει βαθειά για χρόνια μετά το θάνατο του μπαμπά, φούσκωνε. Εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Και πήγες..

Πήγα. Μόνο εκεί. Δεν είχα χρήματα, οπότε ο μοναδικός μου στόχος ήταν το Εθνικό. Η εκεί ή πουθενά ήταν η κατάσταση.

Και σε πήραν.

Με πήραν. Την προετοιμασία την έκανα μόνη μου. Γελάω τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά ξέρω γω; Κάτι θα είδαν (γέλια)

Τι κομμάτια έδωσες;

Από σύγχρονο : «Θάψτε τους νεκρούς», του Ίρβιν Σόου και «Μαύρη Κωμωδία» του Πήτερ Σάφερ. Από αρχαίο επέλεξα κομμάτι χορού από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου. Δεν τόλμησα να πιάσω Αντιγόνη, Ηλέκτρα… Δόξα τω Θεώ.

Πώς ένιωσες όταν μπήκες στο Εθνικό;

Δέος ! Ο χώρος ήταν ναός για μένα. Ένιωθα ότι θα πάρουν χαμπάρι ότι δεν ανήκω εκεί και θα με πετάξουν έξω. Για πολύ καιρό το ένιωθα αυτό στο θέατρο. Αλλά αργότερα διάβασα ότι το ένιωθε και η Μισέλ Φάιφερ και ησύχασα (γέλια)

Είχες τελειώσει τη Φιλοσοφική ή την άφησες;

Μόλις είχα πάρει το πτυχίο μου και είχα προσληφθεί ως ερευνήτρια (με υποτροφία του ΙΚΥ) στην Έδρα της Φιλοσοφίας, στο Πανεπιστήμιο. Το πρωί λοιπόν δούλευα στο Πανεπιστήμιο, μετά το μεσημέρι πήγαινα στο Εθνικό και αργά το βράδυ είχαμε πρόβες για κάτι που ετοιμάζαμε. Ήταν τρία συναπτά έτη, όπου κοιμόμουνα αυστηρά τρείς ώρες τη μέρα. Ένιωθα ότι μου έφτανε και μου περίσσευε.

Ποιο ήταν το αντικείμενο της έρευνας;

Ανέκδοτα κείμενα του Πέτρου Βράιλα-Αρμένη. Από σκωληκόβρωτα χειρόγραφά του. Για να θυμηθώ τη γλώσσα που χρησιμοποιούσαμε…

Σκωληκόβρωτα ;Δηλαδή;

Δηλαδή σημειώσεις φαγωμένες  από έντομα…είχαν τρύπες. Μάλιστα οι σημειώσεις του ήταν σε ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά! Και να λείπει λέξη και να πρέπει να προτείνεις – σύμφωνα με το ύφος του – τι θα μπορούσε να είναι… Ακόμα και στον ύπνο μου έψαχνα εκείνη τη μια τη λέξη…  Ώρες ατελείωτες χωμένη στην εθνική βιβλιοθήκη, με τόμους τεράστιους γύρω μου, τις πιο παλιές εκδόσεις, να ψάχνω τις αναφορές… Ξέρεις πόσο το νοσταλγώ. Τεράστια πνευματική ηδονή! Κάποια στιγμή – μια μικρή στιγμούλα – φλέρταρα με την ιδέα να συνεχίσω, να ξανοιχτώ στην πιθανότητα μιας ακαδημαϊκής καριέρας, αλλά δεν το’ κανα. Προέκυψε ορμητικό το θέατρο.

Ευτυχώς για εμάς!

Μου έχουν λείψει τα θρανία.

Αν έκανες κάποιο μεταπτυχιακό τώρα τι αντικείμενο θα διάλεγες;

Κάτι στη Φιλοσοφία της Τέχνης, τι άλλο;(Γελάμε)

Κάποια στιγμή μου είχες πει ότι σπούδασες και στη Γαλλία;

Α… Είχα έρωτα με τα γαλλικά. Έτσι, όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα,  γράφτηκα και στο Πανεπιστήμιο της  Nanterre, έτσι, για να πηγαινοέρχομαι στο Παρίσι και να παίρνω τις μυρωδιές μου από τη Σχολή εκεί. Δεν την τελείωσα φυσικά.

Να επιστρέψουμε στο θέατρο. Πρώτη σου παράσταση «Οθέλος» στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Σπ. Ευαγγελάτου και παίζεις Δυσδαιμόνα. Και το ίδιο καλοκαίρι, Κασσάνδρα στις «Τρωάδες», στην Επίδαυρο.

Αλλεπάλληλα σωματικά και ψυχικά σοκ! (Γελάμε)  Όταν μου έδωσαν το καμαρίνι της Παξινού ένιωσα ντροπή. Νιώθουν το ίδιο άραγε οι νέοι σήμερα; Μπορεί.

Πώς διαχειρίστηκες όλη αυτήν την επιτυχία;

Προσπαθούσα να ετοιμαστώ για το μετά. Ήξερα ότι η κορυφή δεν κρατάει για πάντα. Φυσικός νόμος. Μια πάνω μια κάτω.

Είχες φόβο δηλαδή;

Όχι. Επίγνωση. Ο χώρος δεν ήταν μυθοποιημένος. Είχα τη γνώση από το μπαμπά μου. Είχα αίσθηση των μεγεθών. Στην τέχνη κανένας δεν είναι φτασμένος. Η επόμενη απαίτηση, η επόμενη αναμέτρηση είναι εκεί και σε περιμένει να σωθείς ή να γλιτώσεις.

Το σήριαλ «Γιάννης και Μαρία» μέσα από το οποίο σε γνώρισε όλη η Ελλάδα πότε ήρθε;

Ίδια χρονιά με όλα αυτά. Με το που τελείωσα τη δραματική σχολή.

Έζησες το όνειρο κάθε καλλιτέχνη!

Ναι! Είχε ανοίξει διάπλατα ο δρόμος και για αυτό ήθελε προσοχή το «μετά». Ξέρεις ότι μπορεί όλοι να σε ανεβάζουν αλλά ταυτόχρονα περιμένουν και το στραβοπάτημα.

Έχεις διαγράψει μια μεγάλη πορεία στο χώρο της τέχνης. Ξεχωρίζεις κάποιες δουλειές, έχεις κάποιους σημαντικούς σταθμούς σε όλο αυτό το ταξίδι;

Φυσικά και κάποιες συνεργασίες με συγκίνησαν παραπάνω. Και δεν ήταν απαραίτητα η επιτυχία τους που τις έκανε ξεχωριστές αλλά κυρίως οι συναντήσεις με ανθρώπους…

Θα ήθελες να μοιραστείς κάποιες σημαντικές συναντήσεις;

Ήταν όλες σημαντικές και το λέω με το χέρι στην καρδιά, πίστεψέ με. Αλλά θα σου πω κάποια ονόματα. Βολανάκης, Στούρουα, Παπαβασιλείου, Βουτσινάς… μεγάλα ταξίδια όλοι τους…

Έχεις δουλέψει με την Τζένη Καρέζη;

Ναι! Πολύ ωραία συνεργασία. Μάγκας άνθρωπος. Γενναιόδωρη. Μαγική γυναίκα.

Στον κινηματογράφο ξεκίνησες με την ταινία «Μια τόσο μακρυνή απουσία» του Στ. Τσιώλη. Γι’ αυτόν τον ρόλο πήρες Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ήταν νομίζω η μόνη χρονιά που έδωσαν 2  πρώτα βραβεία. Τα πήραμε η Θέμις Μπαζάκα κι εγώ. Δεν το περίμενα καθόλου. Ήξερα ότι ήμουν υποψήφια αλλά όλοι ήμασταν σίγουροι ότι  θα το πάρει η Θέμις,  διότι τα «Πέτρινα χρόνια» του Βούλγαρη είχαν σαρώσει τα πάντα. Έτσι δεν ανέβηκα Θεσσαλονίκη γιατί είχα πρόβες στο θέατρο…και άκουσα το όνομά μου από την τηλεόραση… Είδα την απονομή μόνη, σε ένα δωμάτιο. Πολύ ιδιαίτερη στιγμή.

Ξεκίνησες την καριέρα σου με τον ιδανικότερο τρόπο.

Ναι. Είμαι ευγνώμων για αυτό.

Υπάρχουν ρόλοι που σε ζόρισαν;

Φυσικά. Αλλά πάντα ανησυχούσα στις πρόβες για τους ρόλους που δεν με ζόριζαν ιδιαίτερα. Κακό σημάδι. Κι ύστερα έβρισκα τρόπο να ζορίζομαι, που θα πει να ψάχνω για κάτι έξω απ’ τα νερά μου. Ηθοποιός είσαι, το καταλαβαίνεις απόλυτα. Η Μάρθα από το έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπυ και η Μπλανς από το «Λεωφορείο ο Πόθος», του Τένεσσι Ουίλιαμς όμως, με δυσκόλεψαν όσο έπρεπε!

Για την ερμηνεία σου στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» είχες κερδίσει και το Βραβείο Κοτοπούλη.

Ναι! Αυτό φρόντισα να το πάρω στα χέρια μου όταν φώναξαν το όνομά μου!

Είχα δει την παράσταση «Λεωφορείο ο Πόθος» και πραγματικά είχα συγκινηθεί βαθύτατα.

Ήταν μια ωραία στιγμή στο Κρατικό Θέατρο. Η σκηνοθεσία του Αντώνη Καλογρίδη ήταν για μένα απίστευτα εμπνευσμένη. Ακόμα ένας άνθρωπος που ξεχωρίζω από τις συνεργασίες…΄Ενας συγγενής μου αγαπημένος στον χώρο αυτόν.

Τι κρίμα που δεν είδε και το κοινό της Αθήνας αυτήν την παράσταση…

Ναι, κρίμα. Δεν το λέω συχνά αυτό. Κρίμα. Αλλά δεν χωρούσαμε σε κανένα θέατρο…Το σκηνικό ήταν ιδιαίτερο…

Περίμενα να ακούσω και τη Μαργαρίτα Γκωτιέ στους ρόλους που σε ζόρισαν…

Η Μαργαρίτα ήταν ρόλος σταθμός για μένα,  αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν σχετικά κοντά μου σαν ηρωίδα. Η Μάρθα και η Μπλανς ήταν εντελώς απέναντι…

«Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε». Από τις ωραιότερες παραστάσεις που είδα. Ήμουν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη και είχατε έρθει στο Εγνατία.

Μαγική εμπειρία. Σκηνοθεσία πάλι του Αντώνη Καλογρίδη. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο γι’ αυτή την παράσταση που στήθηκε σε ένα καινούργιο θέατρο που άνοιγε τότε, στο «Άνεσις». Υπέροχες ιστορίες για τους συνεργάτες – κάποιοι από αυτούς δεν είναι πια μαζί μου – για την παραγωγή που ήταν δική μου, για το μεθύσι της ετοιμασίας, για τις πρόβες στο γιαπί, για την αισθητική του αποτελέσματος, για το φουαγιέ του θεάτρου που μεταμορφώθηκε σε μπουντουάρ της Γκωτιέ, για τις αγωνίες και τη δικαίωση. Όμορφες στιγμές… Μοναδικές.

Ήταν η εποχή του «Κλείσε τα Μάτια» τότε σωστά;

Α ναι! Τι έντονη εποχή κι αυτή!… Με πόση αποδοχή και αγάπη.

Με ποιο κριτήριο επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

To Ανθρώπινο Δυναμικό. Με ποιους θα κάνω, και μετά το τι θα κάνω. Το «με ποιους» φέρνει το «πώς». Οι άνθρωποι με εμπνέουν. Όχι σκέτα τα έργα.

Έχεις κάνει ετερόκλιτα πράγματα στην καριέρα σου.

Αυτός ήταν ο στόχος, δεν έτυχε. Για παράδειγμα, μετά το «Γιάννης και Μαρία» αντιδρούσα σε προτάσεις με το ίδιο μοτίβο. Είπα πολλά όχι. Πέρασαν 2 ολόκληρα χρόνια για να ξαναπώ ναι και αυτό γιατί μου προτάθηκε κάτι τελείως διαφορετικό. Μια τηλεταινία της Φρίντας Λιάπα σε ρόλο εντελώς απέναντι από όλα όσα είχα κάνει. Άλλη μια ωραία συνάντηση.

Η σχέση σου με το κωμικό στοιχείο;

To αγαπώ. Και εδώ μπαίνει ο μεγάλος μαέστρος του χιούμορ, ο Σταμάτης Φασουλής. Φυσικά ο Σταμάτης δεν ασχολείται μόνο με την κωμωδία. Αγαπώ κάθε έργο που κάναμε μαζί – και κάναμε πολλά!  West Side Story…Closer…Το Στοίχημα…Το Σπίτι Φεύγει,,, Μονόπρακτα του Κοκτώ… Μπόργκμαν… Mεγάλο σχολείο η σκηνοθετική του μαεστρία και ο τρόπος που παίρνει από  τους ηθοποιούς αυτό που θέλει.  Και απίστευτος ο τρόπος του να φωτίζει το γέλιο μέσα στο κλάμα.

Όταν σκέφτεσαι όλη αυτή την πορεία σου τι νιώθεις;

Σαν να είναι ψέμα! Σαν να έχω δει, ζήσει σε πολλές ταινίες. Δεν είναι δυνατόν, δε γίνεται, δε μπορεί όλα αυτά να έχουν γίνει…

Μεγάλη καριέρα ως ηθοποιός, 2 γάμοι, ένα παιδί, βουλευτής, διδασκαλίες, συναυλίες…Πού χωρέσανε όλα αυτά;

Δεν μπορώ να σου πω. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι είχα πάντα μια τρελή περιέργεια και λαχτάρα για τη ζωή. Θέλω να προλάβω να ζήσω όσα περισσότερα γίνεται. Και προφανώς αυτό τουλάχιστον το πετυχαίνω!

Είσαι καθηγήτρια υποκριτικής πολλά χρόνια. Τι είναι αυτό που σου αρέσει στη διδασκαλία;

Το κομμάτι που ακουμπά στην ψυχολογία του ίδιου του ηθοποιού – πριν από τον ρόλο. Πώς μπορείς να καθοδηγήσεις άτομα με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, διαφορετικές αντιστάσεις και διαφορετικούς χαρακτήρες; Και αν μπορέσεις να βρεις τα σωστά κλειδιά τότε έρχεται η μεγάλη συγκίνηση: να βλέπεις ανθρώπους να ανθίζουν. Αυτό δεν έχει αντίτιμο.

Ασχολείσαι και με τη σκηνοθεσία.

Ναι. Στη σκηνοθεσία με γοητεύει ο κόσμος του ηθοποιού, αυτό που ακόμα δεν ξέρει, αυτό που μπορεί να απελευθερώσει. Και με προκαλεί ο κόσμος του συγγραφέα. Με ενδιαφέρει να τον ανιχνεύσω, όχι να τον προσαρμόσω. Δε με συγκινεί καθόλου να κάνω εντύπωση μέσα από «ευρήματα».

Ηθοποιός ή σκηνοθέτης; Τι προτιμάς;

Πολύ διαφορετικές οι δυναμικές και οι αποχρώσεις της χαράς που παίρνεις από το καθένα. Είναι άλλο το μεθύσι μιας καλής στιγμής πάνω στη σκηνή με άμεση την ανταμοιβή από το κοινό και είναι άλλο το να φτιάχνεις έναν κόσμο που θα τον δεις σαν θεατής. Δεν ξέρω αν το ένα μπορεί να υποκαταστήσει το άλλο. Νομίζω μετά από κάποια χρόνια πάλης πάνω στη σκηνή  με τον εαυτό σου έρχεται και η μετάθεση στο ρόλο του σκηνοθέτη. Όπως οι αθλητές που στη συνέχεια γίνονται προπονητές. Δε θα ήθελα να διαλέξω αν μου επιτρέπεται!

Εντάξει επιτρέπεται! (Γελάμε)

Πώς προέκυψε η ενασχόληση με την Πολιτική;

Δεν το έψαξα, με ψαξανε. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν το ήθελα. Αν δεν ήθελα δε θα το έκανα. Πιστεύω ότι, αν κληθείς, αξίζει να ασχοληθείς με κάθε κόστος. Και βέβαια ήξερα ότι μόνο κόστος θα ήταν για μένα.  Δεν είναι όμως τζάμπα ο κόπος.  Απλώς  έπεσα πάνω στη χρεωκοπία…Και πάλι. Παρ’ όλη την εφιαλτική συγκυρία, συμμετείχα σε πρωτοβουλίες για τις οποίες είμαι περήφανη. Είχα την τιμή να εισηγηθώ και να στηρίξω το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο. Εισηγήθηκα επίσης την ένταξη του θεάτρου, του χορού και της μουσικής στην Ανώτατη Εκπαιδευτική Βαθμίδα – μία πρόταση που την σχεδίασα και μελέτησα επί δύο χρόνια. Διοργανώσαμε μαζί με τη Μάγια Τσόκλη Τριήμερο Συνέδριο Πολιτισμού-Τουρισμού στη Βουλή, με τη συμμετοχή όλων των μεγάλων προσωπικοτήτων – τα Πρακτικά έχουν εκδοθεί. Μεγάλη συγκίνηση. Και άλλες πρωτοβουλίες, που φυσικά δεν είδαν το φως της δημοσιότητας…

Τι έμαθες από αυτήν την εμπειρία;

Να μην στηρίζομαι στην καλοσύνη των ξένων…να, ορίστε μια βασική διαφορά με τη Μπλανς!

Ο Έρωτας τι ρόλο έχει παίξει στη ζωή σου;

Τον υπερτίμησα δεόντως,  όπως κάθε νέος. Τι εννοώ τον υπερτίμησα…δεν αμφισβητώ την αξία του…απλά ωριμάζοντας του έδωσα πια τη θέση που του αντιστοιχεί…υπέροχη χημική έκρηξη….δίνει ενέργεια…αλλά υπάρχουν και πράγματα πιο δυνατά…

Όπως;

Η Αγάπη. Είναι κάτι πιο βαθύ και στιβαρό. Και είναι το μόνο που αφήνει τον άλλο ελεύθερο. Η ελευθερία είναι το μοναδικό πλαίσιο μέσα στο οποίο  μπορούμε να ζήσουμε. Ο έρωτας την καταργεί. Γλυκά. Δεν την καταργεί το άλλο άτομο… Ο έρωτας  ο ίδιος, σαν κατάσταση…μια χημική εξάρτηση.

Τι σε έκανε να διαλέξεις το Στάθη για σύντροφό σου και να κάνετε μαζί την οικογένειά σας; Τι είναι αυτό που γοήτευσε τη γοητευτική Πέμη;

O Στάθης…τι να πρωτοπώ…Είναι ευφυής…εξαιρετικά ανοιχτός και γενναιόδωρος στο να δεχθεί τον άλλο. Γειωμένος και σοβαρός όσο χρειάζεται για να ζήσει με ένα τρελοκομείο σαν εμένα. Είχαμε μια όμορφη και ταραχώδη ζωή. Είναι ο πιο κοντινός άντρας που είχα ποτέ. Είναι ζωντανό παράδειγμα του τι είναι αγάπη μετά τον έρωτα. Δεν είναι θεωρία αυτό. Το ξέρω.

Ελεονώρα, η κόρη σου!

Το φως της ζωής μου για πάντα. Η ζωή μου χωρίζεται στη ζωή πριν την Ελεονόρα και στη ζωή μετά.

Πώς βίωσες την εμπειρία του να είσαι μαμά;

Καταρχάς έμαθα τη ζωή από την αρχή γιατί έβλεπα τη σταδιακή ανακάλυψη των δεδομένων. Εμείς δε θυμόμαστε τα δικά μας… Ήταν αποκάλυψη για μένα! Και το θέμα της μητρότητας με ένοιαζε, το έψαχνα. Μεγαλώνεις μια προσωπικότητα που δεν είναι αντίτυπό σου, δεν είναι ό,τι ξέρεις και ό,τι κρίνεις και ό,τι σου αρέσει…είναι άλλο πλάσμα και είναι συναρπαστικό το να παρακολουθείς αυτή την ξεχωριστή προσωπικότητα να μεγαλώνει…Σου αλλάζει τη ματιά. Αν είσαι προσεκτικός να δεις!

Ποια είναι τα όνειρά σου σήμερα;

Η τέχνη μου δεν είναι το παν αυτή τη στιγμή. Επανέρχομαι σ’ αυτό που σου είπα λίγο πριν: σε όλη αυτή τη διαδρομή ήμουν εγωίστρια με όλους αυτούς που αγαπούσα. Και αν έχω ένα όνειρο, δεν είναι πια κάτι μακρινό. Προσπαθώ να το κάνω πραγματικότητα. Και είναι το να ζω όσο περισσότερο μπορώ κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ. Να αναπληρώσω όσο γίνεται τις στιγμές που έχασα μέσα από το θέατρο και τα γυρίσματα.

Αυτό είναι ένα όνειρο που μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Ναι.

Έζησες κάποιες δύσκολες στιγμές τα τελευταία χρόνια τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.

Όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές. Τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και έχω μάθει πολλά…

Επίσης ο κόσμος ολάκερος αυτή τη στιγμή περνάει μια απίστευτη κατάσταση. Πώς βιώνεις όλο αυτό το σκοτεινό παρόν;

Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη. Πιστεύω στα ανθρώπινα αντανακλαστικά. Όσο πιο πολύ στριμώχνεται ο πλανήτης τόσο έχουμε ελπίδα να αντιδράσει σε κάτι απειλητικό. Το πιστεύω βαθιά. Και ιστορικά μετά από τα μεγαλύτερα σκοτάδια ήρθαν τα πιο φωτεινά πράγματα. Αλλά ναι, ζούμε παγκοσμίως μια περίοδο πνευματικής έκπτωσης και όχι μόνο…

Ποιες πτυχές σου δεν ξέρει ο κόσμος;

Είμαι ανοιχτή, θέλω η επικοινωνία να είναι αληθινή και όχι τυπική. Αλλά συγχρόνως είμαι και βαθιά κλειστή. Έχω την εντύπωση ότι πέρα από τους λίγους κοντινούς αγαπημένους, ανοίγομαι πιο πολύ στην τάξη. Δηλαδή πιο σαφή αίσθηση έχουν για εμένα τα παιδιά που είμαστε μαζί 3 χρόνια, παρά άνθρωποι που με γνωρίζουν καιρό…

Σε αγαπώ πολύ και το ξέρεις αυτό. Θα ήθελα να σε ρωτήσω τι είναι αυτό που σε κάνει να είσαι κοντά μου τόσα χρόνια ;

Η δική μας σχέση ξεκίνησε από δυο μάτια γεμάτα απορία και πάθος. Αγάπησα το πώς έπεφτες με τα μούτρα στο στόχο σου, έψαχνες με κόπο σώματος και ψυχής, ώρες ολόκληρες  έρευνας, ερωτήσεων, λαχτάρας…Αυτό δημιουργεί αυτόματα σεβασμό. Πέρα από τη συμπάθεια ή την αγάπη.  Αυτή μου η αίσθηση δικαιώθηκε και με το Contractions που κάναμε το 2016 και με την ταινία σου το Φλικ Φλοκ. Μοιραζόμαστε κάποια κοινά : επίγνωση για το μέγεθος αυτού που κάνουμε, περιέργεια, θυσία κάποιων πραγμάτων…αυτά είναι σημαντικά… είναι αυτά είναι που σε κάνουν συνοδοιπόρο.

Πέμη μου σε ευχαριστώ για όλα. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις.