Η ηθοποιός Αγγελική Παρδαλίδου γράφει για τον σπουδαίο Χάρρυ Κλυνν

Σήμερα. 21 Μαΐου 2018. Ξυπνάω και βλέπω μήνυμα από συνάδελφο «Έφυγε ο Χάρρυ». Ανοίγω υπολογιστή. Το δίκτυο βουίζει. Βιντεάκια, ποσταρίσματα, άρθρα. Λογικό. Γιατί ο Χάρρυ Κλυνν ήταν ένας. Γιατί ο Χάρρυ Κλυνν ήταν μοναδικός.

Έτος 2007. Σπουδάζω στη δραματική σχολή στη Θεσσαλονίκη. Οι νέοι ηθοποιοί της πόλης ανάστατοι. Ο Χάρρυ Κλυνν ψάχνει νέα παιδιά για παράσταση που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη. Πήγα εννοείται. Στην οντισιόν ήταν ήρεμος, χαλαρός, ευγενικός, ασχολήθηκε με όλους. Να ρωτήσει, να μάθει…

Μια βδομάδα αργότερα άγνωστος αριθμός στο κινητό μου. Το σηκώνω. «Κυρία Παρδαλίδου, Χάρρυ Κλυνν εδώ, θα είστε μαζί μας στην παράσταση “Αγάντα”»

Έτσι ξεκίνησαν όλα. Ένας άνθρωπος υπέροχος. Έντονος.Οξυδερκής, με έξυπνο χιούμορ σε όλη του τη ζωή. Δραστήριος λες και ήταν είκοσι χρονών. Πρώτος στην πρόβα, πριν από όλους. Τελευταίος στις καληνύχτες. Με όρεξη για ζωή. Με πλάνα και όραμα, με όνειρα. Τον ενδιέφερε η ζωή, οι άνθρωποι, η πολιτική, το μέλλον του τόπου του. Άνθρωπος “χορτασμένος” που δεν ένιωθε την ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν και δε φοβόταν να πει αυτό που ήθελε. Είτε συμφωνούσες, είτε διαφωνούσες μαζί του ένα ήταν το σίγουρο: ότι είχε άποψη, άποψη προσωπική και δε φοβόταν να την εκθέσει.

Υπέροχος οικογενειάρχης. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο πόσο, μα πόσο πολύ αγαπημένος ήταν με την Χαρίκλεια. Πάντα, μα πάντα ήταν κοντά του. Θα έλεγε κανείς ότι αυτοί οι δυο άνθρωποι μόλις γνωρίστηκαν και περνούν την πρώτη φάση του έρωτα. Αγκαλιές, λογάκια γλυκά, πειράγματα… και ήταν μαζί μια ολόκληρη ζωή. Στα πηγαδάκια του θιάσου το λέγαμε διαρκώς. Αυτοί οι δυο ήταν ένα.

Ένα απόγευμα πρόβας μπαίνω στο φουαγιέ του θεάτρου Αθήναιον. Ήταν εκεί, πρώτος έφτανε πάντα. Μου λέει «Παρδαλίδου έλα να σου πω». «Ναι, κύριε Χάρρυ», έτσι τον φωνάζαμε. «Μια μέρα Παρδαλιδάκι, θα ξυπνήσεις το πρωί και θα είσαι εβδομήντα χρονών! Και δε θα έχεις πάρει χαμπάρι πότε περάσανε αυτά τα χρόνια. Αλλά εσύ θα νιώθεις 20 χρονών». Και η ψυχή του ήταν όντως είκοσι χρονών.

Επίσης κάτι που δε θα ξεχάσω … γκατζετάκιας από τους λίγουw. Τον τρέλαινε η τεχνολογία. Καθετί καινούργιο το έψαχνε, το αγόραζε, το έφερνε και μας το έδειχνε. Σαν έφηβος, ενθουσιαζόταν. Ήταν ο πρώτος που είδα να έχει μικρό λαπτοπάκι το 2007, στα κλειδιά του μπρελόκ με φωτογραφίες που εναλλάσσονταν, ηλεκτρονική κορνίζα και άλλα πολλά.

Δύο χρόνια δουλέψαμε μαζί. Και όταν έφυγα για Αθήνα δε χαθήκαμε. Πάντα επικοινωνούσαμε για τα χρόνια πολλά, γιορτές, πρωτοχρονιές.

Καλοκαίρι 2016. Μαθαίνω ότι έχασε το γιο του. Για τον κύριο Χάρρυ η οικογένειά του ήταν το παν. «Κύριε Χάρρυ, μόλις το έμαθα. Δεν ξέρω τι να πω.» του είπα διστακτικά στο τηλέφωνο. «Τίποτα να μην πεις Αγγελικούλα μου, τι να πεις; Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνει ένας γονιός το παιδί του». Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο κάτι μέσα μου είπε ότι ο κ. Χάρρυ δεν θα το αντέξει αυτό για πολύ, θα φύγει και αυτός σύντομα… Και είχα δίκιο, ούτε δυο χρόνια δεν άντεξε. Γιατί ο κύριος Χάρρυ ήταν άνθρωπος εξαιρετικά ευαίσθητος. Αγαπούσε υπερβολικά αυτούς που ήταν κοντά του και την οικογένειά του την αγαπούσε… μέχρι θανάτου…

Χαίρομαι που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί είδα τι σημαίνει να ακούς την ηλικία της ψυχής σου και όχι το σώμα σου. Τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος με τη γυναίκα σου ύστερα από σαράντα χρόνια. Και στα δύσκολα πάντα έχω τη βραχνή φωνή του στα αυτιά μου «Παρδαλίδου, εσύ έχεις τσαγανό. Να το θυμάσαι όταν τα πράγματα καμιά φορά δυσκολεύουν». Ναι κύριε Χάρρυ μου, το θυμάμαι…

Είχα την ανάγκη να γράψω αυτά τα λίγα για τον άνθρωπο Χάρρυ Κλυνν που έζησα εγώ. Το τι έχει κάνει, το βιογραφικό του, το ατελείωτο υλικό του από βιντεάκια, κασέτες, εκπομπές, άρθρα μπορείτε να τα βρείτε εύκολα πια. Όσοι ήμασταν τυχεροί και τον γνωρίσαμε, κρατάμε και προσωπικές, ανθρώπινες και πολύτιμες αναμνήσεις.