Το συγγραφέα ασφαλώς τον είχα ακούσει. Την πρώτη φορά μάλιστα νόμιζα ότι μιλούσαν για τον Κοκτώ, το γνωστό γάλλο συγγραφέα και είχα πάθει ένα μικρό πανικό μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς μου έλεγαν…
Το «Μικρό Χρονικό Τρέλας» είναι το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω και δε θα είναι το τελευταίο σίγουρα. Δώρο φίλης που το αγαπούσε πολύ.
Το βιβλίο είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει ο τίτλος, απλά λιτά και απέριττα : “Μικρό χρονικό τρέλας”.
Και ενώ ξεκινάς με βαριά καρδιά ότι θα διαβάσεις κάτι βαρύ και σκοτεινό για την ανθρώπινη τρέλα… αιφνιδιάζεσαι από τη σοφή ματιά του συγγραφέα.
Η απλή γλώσσα, οι περιγραφές που σε βάζουν πραγματικά μέσα στην ιστορία και πάνω από όλα : το χιούμορ , καταφέρνουν να σε κάνουν να παρακολουθείς με αγωνία και μάλιστα με χαμόγελο τις , κατά τα άλλα, τραγικές καταστάσεις που βιώνει ο ήρωας.
Καθώς το διάβαζα σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είναι μια υπέροχη μαύρη κωμωδία με πολλά συγκινητικά στοιχεία.
Ο συγγραφέας καταφέρνει να σε βάλει μέσα σε έναν κόσμο , να κάνει το κοινό του να πάρει μια γεύση από αυτό που περνάει κάποιος που έχει μια ψυχική ανισορροπία χωρίς να μελοδραματοποιεί τίποτα και χωρίς να χειραγωγεί κανένα συναίσθημα λύπης ή οίκτου.
Καθώς προχωρά η αφήγηση, την ώρα που ίσως χαμογελάσεις με τα τραγελαφικά που ζουν οι ήρωες, την ίδια στιγμή θα συγκινηθείς βαθύτατα συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο που βιώνει αυτός ο άνθρωπος.
Αρχίζεις να βλέπεις την ουσία τέτοιων καταστάσεων και ότι δεν είναι ένας άλλος πλανήτης που αφορά κάτι άλλους ανθρώπους αλλά είναι εδώ κοντά μας. Δεν είναι κανένας εξωγήινος, είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, που έχουν κοντά τους ανθρώπους που τους αγαπούν πραγματικά, που τους είναι πολύτιμοι.
Έπιασα τον εαυτό μου να γελάω , να συγκινούμαι, να αντιλαμβάνομαι… ίσως έγινα και λίγο καλύτερος άνθρωπος διότι ξάφνου και με απλότητα μου κλίκαρε ένα ολόκληρο θέμα ταμπού.
Αυτό όμως που τελικά μου έμεινε από το βιβλίο είναι η αγάπη. Η πραγματική αγάπη. Όποιος και αν είσαι , ό,τι και αν κουβαλάς, όσες πληγές και αν έχεις να επουλώσεις αξίζεις και μπορείς να βρεις ανθρώπους που σε αγαπάνε πραγματικά και είναι εκεί κοντά σου και στις χαρές και στις λύπες. Και πάνω από όλα, όποιος και αν είσαι, αξίζεις να σε αγαπάς…
Ευχαριστώ την Ιωάννα Λιάκου και τον Αύγουστο Κορτώ για αυτό το ταξίδι…
