Για την Πέμη από Αγγελική Παρδαλίδου
Πρέπει να ψάξεις τις λέξεις για να καταφέρεις να πεις κάτι ουσιαστικό για την Πέμη. Είναι ευλογία αυτό που ζούμε κοντά της. Ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη, δημιουργικότητα, ήθος, γοητεία, σεβασμό, πληρότητα. Είναι ένας άνθρωπος που κοντά του κάθε στιγμή μαθαίνεις τη ζωή. Εμπνέεσαι κοντά της. Είμαι στο πλευρό της από το 2006 και θεωρώ τη συνάντησή μας ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου. Ο τρόπος που έχει να βρίσκει μέσα σου το καλύτερο κομμάτι και να το φέρνει στην επιφάνεια λαμπερό είναι αξιοσημείωτος. Τη θαύμαζα πριν την γνωρίσω και εξακολουθώ να την θαυμάζω τόσο σαν καλλιτέχνιδα όσο και σαν άνθρωπο. Την αγαπώ και την ευχαριστώ με όλο μου το είναι. Χωρίς εκείνη δεν θα γινόταν ποτέ αυτή η παράσταση και ίσως και εγώ να μην είχα καταφέρει να είμαι ηθοποιός.
Πέμη μου σε αγαπώ με όλο μου το είναι και σε ευχαριστώ για όλα. Αυτό που έκανες για ΄μενα είναι πολύτιμο..
Για την Πέμη από Σίσσυ Ιγνατίδου
Την στιγμή που η Πέμη Ζούνη κατέφτανε στο θέατρο για να ξεκινήσει η πρόβα μας, βλέπαμε μπροστά μας, όχι μόνο ένα αγαπημένο οικείο πρόσωπο, όχι μόνο μια ευφάνταστη σκηνοθέτιδα, αλλά και μια αγαπημένη δασκάλα που σφύζει από ζωή. Ξέραμε πολύ καλά πως μαζί της η “διαρκής πάλη” με το ρόλο και το θέατρο αυτομάτως θα γίνει πιο εύκολη. Μέσα από το δικό της μεγεθυντικό φακό ανέλυε και μετέδιδε όλα τα μέσα και τις μεθόδους ερμηνείας χωρίς φειδώ, αλλά με απόλυτη γενναιοδωρία. Με την διαθεσιμότητά της έγινε η ίδια το παράδειγμα που θέλουμε να ακολουθήσουμε στο θέατρο. ”Τιμιότητα, γενναιότητα και διαθεσιμότητα” είναι το υλικό για έναν σωστό επαγγελματία, όπως λέει.
Κάθε φορά που η πρόβα συναντούσε δυσκολίες και νιώθαμε να χωλαίνει, η Πέμη ονόμαζε αυτή τη φάση “φάση αχρηστίας”. Για την ίδια, το αναπόφευκτο αδιέξοδο στο οποίο φτάνουμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της προσέγγισης του ρόλου, είναι η ευλογημένη στιγμή που οφείλουμε να προσπαθήσουμε για την υπέρβαση. Η στιγμή της προσωπικής μας εξέλιξης. Κανένας ηθοποιός που ασχολείται σοβαρά με τη δουλειά του, δεν μπορεί να νικήσει μια δύσκολη κατάσταση χωρίς κόπο, να περάσει μια δοκιμασία “αβρόχοις ποσίν”, όπως της αρέσει να λέει. Όσοι έχουν συνείδηση περνούν την φάση αυτή. Και τις δυσκολίες τις αντιμετωπίζουν ως πολύτιμο υλικό, και όχι ως ήττα.
Στις αμέτρητες συζητήσεις και αναλύσεις μας πάνω στο σπουδαίο έργο του Bartlett, που πολύ συχνά έφταναν μέχρι αργά τη νύχτα, τίποτα δεν ήταν λάθος και κατακριτέο. Η ελευθερία ήταν μια έννοια που πολύ συχνά ακούγαμε. Οι οδηγίες και οι αναλύσεις του σκηνοθέτη πρέπει να είναι έμπνευση, όχι δέσμευση. Η ελευθερία είναι το ζητούμενο. Το δικαίωμα στο λάθος είναι η ηδονή της πρόβας..
“Το τέλειο δεν αφήνει περιθώρια εξέλιξης. Εξάλλου με ενοχλεί η τελειότητα, αφαιρεί από το ανθρώπινο”.
“Όταν ψάχνεις άγνωστες περιοχές, αφέσου στο χώρο των συναισθημάτων χωρίς τη λογική, ο εγκέφαλος στήνει παγίδες – λογοκρινόμαστε”
“Να δίνεις σημασία στο ”τώρα”. Να φρεσκάρεις την κάθε στιγμή, κάθε φορά από την αρχή. Η αλήθεια συμβαίνει στο τώρα”
«Όταν «περιποιείσαι» την ατάκα, χάνεις τη ροή»
«Ό,τι θεωρούμε δεδομένο, συνήθως είναι ανεπαρκές».
«Το κλισέ είναι ο θάνατος της θεατρικής πράξης»
Η εμψύχωση, η μεταδοτικότητα και ο συντονισμός της, υπήρξαν καθοριστικά για την
καλλιτεχνική ενότητα του έργου μας. Μαζί με κάτι τελευταίο και πολύτιμο: την αγάπη και την φροντίδα της για αυτήν την παράσταση.
Την ευχαριστούμε ολόψυχα.
Για την Πέμη από Αναστασία Χαριτίδου
Πριν από πολλά χρόνια, θαύμαζα μια ηθοποιό. Την παρακολουθούσα στο θέατρο και στην τηλεόραση. Μια σειρά από καταστάσεις που τότε φάνταζαν άτυχες και τώρα σχεδόν ευλογία, με οδήγησε να θαυμάζω την ίδια ηθοποιό, πια ως δασκάλα, δασκάλα “μου” σε δραματική σχολή. Και εκεί κάπου αρχίζει η ιστορία των αλλεπάλληλων μυήσεων.. Ναι ήταν δασκάλα όλων μας, αλλά έγινε “Η Δασκάλα Μου” αφού ήταν ο άνθρωπος που με μύησε στα ηχοχρώματα και στις εικόνες του είδους του θεάτρου που με εκφράζει και επιλέγω να αγαπώ, ακόμα και τώρα, πιο πολύ τώρα. 2 χρόνια μετά και για 2 χρόνια (τι τύχη!) εμπνεόμουν καθημερινά από το αστείρευτο ψυχικό της ρευστό και το ταλέντο της στην σκηνή του Κρατικού Θεάτρου, ως μαγευτική Μπλανς αυτή και ως μια ψηφίδα από το ψηφιδωτό των αναμνήσεων και παραισθήσεων της και της Νέας Ορλεάνης που δημιούργησε ο Καλογρίδης, εγώ. Την επόμενη χρονιά (και έχουμε φτάσει πια στο 2010), μια σύζευξη ονείρου και πραγματικότητας στην πρώτη επαγγελματική δουλειά στην Θεσσαλονίκη. Μια σχεδόν δια αλληλογραφίας (εξαιτίας του Αθήνα-Θεσσαλονίκη) αλλά απίστευτα υποστηρικτική σκηνοθετική επιμέλεια οδήγησε στην παράσταση «τα μεγάλα ροκ συγκροτήματα δεν διαλύονται ποτέ». Και 5 χρόνια αργότερα φτάνουμε σε μια άλλη μύηση, σε ένα άλλο βάπτισμα, σε ένα άλλο επίπεδο επαγγελματισμού, αφουγκράζεται τα λόγια του Μπάρτλετ και καθοδηγεί την παράσταση Contractions. Καθοδηγεί γενναιόδωρα, εύστροφα, ευαίσθητα, με χειρουργική ακρίβεια, με πάθος και με ήθος στη σκηνή. Και με το παράδειγμα της, την προσωπικότητά της, την ευαισθησία και την ηθική της και στη ζωή.
Αυτός ο Άνθρωπος, αυτή η Ηθοποιός είναι η Πέμη Ζούνη.
Είμαι ευγνώμον για όλα τα όμορφα αλλά ακόμα και για κάθε στραβοπάτημα, κάθε αναποδιά και κάθε μικρό και μεγάλο γεγονός που οδήγησε σε αυτήν την συνεργασία από τον Μάιο του ’15. Ευχαριστώ ολόψυχα την Αγγελική που με πείσμα και πίστη συντέλεσε στο να πραγματοποιηθεί αυτή η παράσταση. Και όσες ευχαριστίες και αν εκφράσω σε εκείνη την ηθοποιό που θαύμαζα, που μετά έγινε Δασκάλα -μου, και μετά Σκηνοθέτης-μου, και μετά φίλη, και μαμά, και πρότυπο, και έμπνευση, δεν θα είναι ποτέ αρκετές. Μένει λοιπόν, να προσπαθώ και να δικαιώνω καθημερινά στη σκηνή και στη ζωή, την εμπιστοσύνη, την προσοχή και την αγάπη που έλαβα. Γιατί η συνεργασία , η συνύπαρξη με την Πέμη Ζούνη σε κάνει καλύτερο ηθοποιό και αν είσαι και ανοιχτός, και καλύτερο άνθρωπο.
